Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/309

 — Dziękuję wam, nie głodny jestem.
 — Nie szkodzi, niech sobie poleży, może się wam zechce.
 — Zabierzcie — rzekł Golicyn stanowczo, przypomniawszy kuszenie tytoniem.
 — Nie obrażajcie się książę, przecież ja z dobrego serca proszę usilnie zjedźcie, bo mogą być nieprzyjemności.
 — Jakie nieprzyjemności? — zadziwił się Golicyn.
 Ale Trusow nic nie odrzekł, tylko uśmiechnął się chytrze, a jego słodko bezczelna twarz wydała się Golicynowi jeszcze wstrętniejszą. Skłonił się i wyszedł, zostawiając bułkę na stole.
 Do późnej nocy Golicyn porozumiewał się z Oboleńskim stukaniem; palce ich obu zabolały, więc stukali dla odmiany, Golicyn prętem od miotły, Oboleński ogryzkiem ołówka.
 — Postanowiłem milczeć na wszystkie pytania — uwiadamiał Golicyn, opowiadając swoje przesłuchanie.
 — Nie trzeba milczeć, zaszkodzisz w ten sposób sobie i drugim — odpowiedział Oboleński.
 — Czerniszew mówi to samo — rzekł Golicyn.
 — On ma słuszność! Trzeba odpowiadać, ale przebiegle, trzeba łgać.
 — Nie mogę! A ty możesz?
 — Uczę się.
 — Rylejew podlec! Wszystkich wydaje.
 — Nie, on nie podlec; ty nie wiesz, czy stawiano już was sobie do ozsu, dla konfrontacyi?
 — Nie!
 — Ano to postawią was jeszcze, a wtedy sam zobaczysz, że on lepszy od nas wszystkich.
 — Nie rozumiem!