Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/310

 — Zrozumiesz jeszcze, a jeśli cię spytają o Kachowskiego, to nie mów, że to on zabił Miłoradowicza, ja także raniłem go bagnetem, być może, że ja zabiłem.
 — Poco kłamiesz? wiesz dobrze, że Kachowski.
 — Wszystko jedno, nie zdradzaj go w każdym razie, staraj się go uratować.
 — A ciebie zgubić?
 — Nie zgubisz, wszyscy i tak świadczą za mną, a przeciw niemu.
 — Nie umiem kłamać.
 — Ty zawsze tylko o sobie myślisz, pomyśl o drugich. Idę już, bywaj zdrów.
 Po rozmowie z Oboleńskim, Golicyn tak się głęboko zamyślił, że machinalnie nie myśląc co robi, zaczął jeść bułkę. Opamiętał się dopiero, gdy spożył połowę, nie wypadało zostawiać, więc zjadł do końca. W nocy zbudziły go kurcze i ból żołądka. Jęczał i stękał, całą noc się przemęczył, rankiem zaś chwyciły go tak straszne wymioty, że myślał, iż wnet skona; lecz potem zrobiło mu się lżej i zasnął.
 — Jakże wam noc przeszła? — spytał go nazajutrz Sukin.
 — Bardzo źle, miałem nudności i wymioty...
 — Czy zjedliście co niezdrowego?
 — Trusow uraczył bułką.
 — Nie zapiliście wodą?
 — Nie.
 — A to dlatego, trzeba zawsze popijać chleb wodą. To nic! prsejdzie, zaraz będzie doktór.
 — Nie trzeba doktora.
 — Owszem, trzeba. Gdyby, broń Boże, co zaszło, przepisy u nas są bardzo srogie, odpowiadamy głową za życie aresztanta.