Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/321

 W tej chwili Poduszkin wyjrzał z za drzwi, Golicyn także.
 — Bądźcie spokojni; nie dotknę go, nie będę rąk paskudził — rzekł Kachowski i odwrócił się w stronę Rylejewa, jakby go teraz dopiero zauważył. — No cóż! Mów teraz.
 Rylejew podniósł na niego wzrok z uśmiechem.
 — Chciałem powiedzieć Kachowski, że ja ciebie zawsze...
 — Co! co! co! — nastawał na niego tamten, zaciskając pięście.
 — Ej! dzieci miarkujcie się! — odezwał się Czerniszew.
 Nadbiegł plac major z konwojowymi.
 — Kochałem cię i kocham — skończył swoje Rylejew.
 — Kochasz! To masz za twoje kochanie! — krzyknął Kachowski i rzucił się na Rylejewa, poczem rozległ się odgłos policzka.
 Golicyn krzyknął i zachwiał się, jakby jego samego uderzono. Ktoś pobiegł do niego i posadził na krześle, a on stracił naraz przytomność.
 Gdy się ocknął felczer Zatraperny, podawał mu szklankę z wodą. Długo dzwonił zębami o szkło, nie mogąc ująć brzegów szklanki, wreszcie napił się wody i spytał:
 — Co on mu zrobił, czy go zabił?
 — Nie zabił, tylko zjechał podleca po mordzie, co mu się należało — odparł Zatrapeznyj.
 I znów, jakby jego samego znienaważono, Golicyn uczuł, że pali go w twarz ten sromotny policzek. Napawając się goryczą i wstydem — myślał: »Należy ci się to nikczemniku«.

---