Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/338

trzyli sobie w oczy i odgadywali wzajemnie wszystko, czego sobie nie zdążyli wypowiedzieć. Dopiero teraz zauważył, że ona jest w czarnej sukni w kapeluszu z czarnym woalem.
 — Babunia umarła.
 — A mama jak się ma?
 — Tak sobie, nie bardzo — urwała i zaczęła mówić o czem innem.
 Zrozumiał, że ona pragnie, aby nie zaczynał z nią o matce; chciała sama nieść swój krzyż. Zbliżył się Ankudynicz.
 — Pozwólcie wasza światłość!
 — Zaraz, zaraz Ankudynicz, jeszcze minutkę.
 — Nie można żadną miarą, komendant zobaczy i będzie bieda.
 Marynka sięgnęła do kieszeni i wyjęła paczkę asygnat, wsunęła mu je do ręki. On skrzywił się, widocznie za mało. Znów sięgnęła do kieszeni lecz już nic nie znalazła. Zdjęła więc z szyi złoty łańcuszek z krzyżykiem i oddała mu, wtedy odszedł.
 Znowu zaczęli rozmawiać, ale już bez radości. Czuli, że chwila rozłąki bliska.
 — Poczekaj, co to ja chciałam? aha! — pochyliła się i szeptać mu zaczęła po francusku, że można uciec. Teraz na Newie stoi dużo statków zagranicznych i to blisko twierdzy. Foma Fomicz rozmawiał już z jednym kapitanem i paszport dostał, a plac adjutant Trusow, za dziesięć tysięcy...
 — Trusow? Łotr, strzeż się go; zresztą nie wolno uciekać, a gdyby i wolno było nie chcę.
 — Dlaczego?
 On popatrzył na nią tak, że zrozumiała.
 — Daruj miły, ja może nie rozumiem, a wiesz ojciec Piotr mówi, że wszystkim darują.