Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/339

 — Nie Marynko! nie darują, i nie trzeba nam ich przebaczenia.
 — No! wszystko jedno, choćby cię zesłali na kraj świata, będziemy razem. A jeśli...
 Nie skończyła, ale on zrozumiał. Jeśli umrzesz, to i ja z tobą.
 — Wasza światłość! — powtórzył znów Niczyporenko i wziął ją za rękę.
 Wyrwała ją i rzuciła się na szyję Golicynowi. Objęła go przywarła, całowała go, a potem przeżegnała.
 — Niech cię chroni Matka przeczysta.
 I znów w ostatniem spojrzeniu, ani lęku nie było, ani smutku, a tylko moc bezgranicznej miłości, jak u tamtej wszechmocnej na płótnie Rafaela.
 Gdy się opamiętał już jej nie było i mógł znów mniemać, że to tylko widzenie. Opadł na ławkę i długo siedział z zamkniętemi oczyma bez ruchu.
 Nagle uczuł na twarzy wilgotne krople. Podniósł oczy. Chmurka deszczowa nadpłynęła tymczasem i złote strugi spływały rozdzwonione w słońcu, niby struny złotej lutni, niby świetlane łzy, jakby ktoś płakał z radości.
 Mocniej zazieleniała trawa, zabieliły się jaśniej smukłe pieńki brzóz, a bez zawoniał silniejszym aromatem. Golicyn obejrzał się, nikogo nie było w ogródku, Szybajew wyszedł rozumiejąc widocznie, że w takiej chwili więzień pragnie sam zostać. Golicyn osunął się na klęczki pochylił nisko głowę, rozgarnął rękami trawę i przywarł ustami do ziemi.
 — Ziemię kochać grzech, niebieskie rzeczy kochać trzeba — przypomniał te słowa Marynki i zapłakał od radości.
 — Ziemio rodzona! Matko przeczysta — szeptał.

---