Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/373

 Miła przyjaciółko dałaś mi szczęście niezmienne przez osiem lat. Uczuć moich wyrazić nie potrafię — dziej się wola Boża.
 Wszedł O. Piotr. Mówić coś zaczął o skrusze, o przebaczeniu, poddaniu się woli Bożej, lecz skoro zauważył, że go Rylejew nie słucha, zmienił ton i rzekł po prostu.
 — No cóż Konradzie Fedorowiczu, może mi coś jeszcze polecicie.
 — Nic! już nic, zdaje się wszystko powiedziałem ojcze Piotrze — odpowiedział Rylejew równie prosto.
 Uśmiechnął się i chciał pożartować.
 — No, jakże ojcze, więc konfirmacya wyroku, dekoracya?
 — »Konfirmacya, dekoracya« — mawiał poprzednio ojciec Piotr, chcąc wzbudzić w więźniach wiarę, że zatwierdzenie wyroku przez cesarza jest tylko komedyą.
 Lecz spojrzawszy na Mysłowskiego, Rylejew zrozumiał, że tamtemu jest wstyd i straszno, wziął jego rękę i przyłożył sobie do serca.
 — Słyszycie, jak bije?
 — Słyszę.
 — Równo?
 — Równo.
 Wyjął z kieszeni chustkę i podał Mysłowskiemu.
 — Oddajcie to cesarzowi, nie zapomnijcie.
 — Nie zapomnę, a co powiedzieć?
 — Nic, on już będzie wiedział.
 Była to ta sama chustka, którą Mikołaj ocierał łzy Rylejewa, gdy ten płakał u stóp jego porażony, wstrząśnięty carskiem miłosierdziem.
 Poduszkin wyszedł, a gdy wrócił, Rylejew z twarzy jego odgadł, że już czas.