Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/383

 Zatknął uszy, żeby nie słyszeć, lecz wkrótce uciszyło się i słyszał tylko szczęk nakładanych kajdan i perswazye Trofimowa.
 — Człowiek ze snu wasza wielmożność, jak małe dziecko, łatwo się nastraszy, a jak się zbudzi, to tylko śmiech.
 Murawiew stanął przy ścianie, odgradzającej go od Golicyna i spytał przes szczelinę:
 — Czy przeczytaliście mój testament?
 — Przeczytałem.
 — Wręczycie go ojcu Mysłowskiemu?
 — Wręczę. A czy pamiętacie Murawiew jakeście mi mówili, że my o czemś najważniejszem nie wiemy.
 — Pamiętam.
 — A czy nie będzie to właśnie to, o czem mówi twój testament: Królowanie Chrystusa na ziemi i w niebie.
 — Tak, lecz nie wiemy, jak to zrobić.
 — A zanim się dowiemy, Rosya zginie.
 — Nie zginie! Chrystus zbawi. — Umilkł i dodał szeptem. — Chrystus i jeszcze ktoś.
 — Kto? — chciał zapytać Golicyn, lecz nie spytał, czując, że o takie rzeczy pytać nie wolno.
 — Wyście żonaty, Golicyn?
 — Żonaty.
 — A jak imię waszej żony?
 — Marya Pawłówna.
 — A jak do niej mówicie?
 — Marynko!
 — Więc pocałujcie odemnie Marynkę. Bądźcie zdrów, już idę; niech was Bóg strzeże.
 Golicyn usłyszał stuk drzwi otwieranych, zgrzyt klucza, obracanego w zamku w sąsiedniej celi.