Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/386

 — Co to?
 — Niby to nie wiesz.
 — Tak! coś bardzo podobne do niej.
 — A cóż to nie widziałeś takiej?
 — Nie widziałem.
 — Nikt nie wiedział za naszej pamięci, to pierwsza.
 — Pierwsza może, ale i nie ostatnia.
 Niechytra sztuka, a przecież nikt u nas nie umiał jej urządzić, Niemca skądciś wypisali.
 — A i kata ruskiego nie znaleźli Łotysza jakiegoś czy Czuchońca musieli sprowadzić.
 — A i to mówią lichy kat, nie będzie umiał sprawić się gładko.
 — Kutuzow go nauczy, on majster, na carskiej szyi się wprawił — śmieli się, a śmiech to był ludzi zatrwożonych.
 — I czemu się tak guzdrzą. Naznaczone było na drugą godzinę, a oto już piąta.
 — W admiralicyi to wystrugali, wieźli na sześciu wozach, ale po drodze jeden wóz ugrzązł, ten co wiózł najważniejszą maszynę. Musieli tu na nowo strugać, dlatego się przewlekło.
 — Nic nie będzie. Na pokaz tylko, dla postrachu, konfirmacya, dekoracya. Przyleci goniec cesarski z ułaskawieniem.
 — Ot jedzie już nawet, czy widzicie?
 — Kto?
 — Jenerał Czerniszew.
 — Wszystko jedno, przyjedzie goniec.
 I znów oglądali się na szubienicę.
 — Podobna do huśtawki.
 — Pohuśtaj się.
 — To nie huśtawka, a waga — rzekł głośno Golicyn.