Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/57

 — Głupia sprawa! — wzruszył ramionami Rylejew, nigdy nie będziemy gotowi.
 — Jutro to jutro! Ano z Bogiem, zgodził się Oboleński; a co będzie z Rostowcewem?
 Rostowcew, choć nie był członkiem tajnego stowarzyszenia, przyjaźnił się wszakże z jego uczestnikami i stąd wiedział cokolwiek o sprawach spiskowych, spotkanie swe z wielkim księciem Mikołajem opisał i złożył je wczoraj w rękopiśmie Oboleńskiemu i Rylejewowi z nadpisem: »Najpiękniejszy dzień mego życia«.
 — Róbcie ze mną, co chcecie — rzekł im — nie mogłem inaczej postąpić!
 — Znasz moje zdanie — rzekł Rylejew.
 — Znam, ale cóż, zabić nikczemnika, to ściągnąć na siebie uwagę i czy warto ręce tem brudz ć?
 — Warto — odrzekł cicho Rylejew. — A wy co powiecie Golicyn?
 — Powiem, że Rostowcew stawia świeczkę Bogu i dyabłu; zdradza spisek przed Mikołajem, a przed nami umywa ręce. W takim zresztą raporcie mógł odsłonić lub utaić, co mu się podobało.
 — Więc myślisz, żeśmy już odkryci? — spytał Rylejew.
 — Bez wątpienia! i będziemy wzięci, jeśli nie zaraz, to natychmiast po przysiędze — rzekł Golicyn.
 — Cóż więc robić?
 — Nikomu nie mówić o istnieniu donosu Rostowcewa i działać. Lepiej przecie, by nas wzięto na placu, a nie w łóżku. Jeśli mamy ginąć, niech przynajmniej wiadomem będzie, za co giniemy.
 — A wy co myślicie Oboleński? — zakończył Rylejew.