Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/65

czny młodzieniec, który choć z żalem odszedł od pana, bo majętności miał za wielkie.
 — Odejść w takiej chwili, to podłość — zawołał Golicyn.
 Oboleński popatrzył na niego trochę z podełba, głębszem spojrzeniem dobrych, rozumnych oczu, z pozoru uśmiechniętych, w których jednak w gruncie nie było wcale uśmiechu a raczej żałość.
 — Nie! — rzekł — to nie podłość.
 — A cóż innego?
 — To! właśnie, o czem mówił Rylejew.
 — My nie ludzie czynu, a projektotwórcy, doktrynerzy i lunatycy. Chodzimy po dachu, na samej krawędzi, lecz niech kto zawoła po imieniu, spadniemy i rozbijemy się o siemię. Całe to nasze powstanie to Marya bez Marty, dusza bez ciała. I nie my jedni, wszyscy rosyjscy ludzie tacy są; przedziwni w myślach, a w czynach, mazgaje rozmazani, całkiem bez kości miazga; zapewne jest to skutek niewoli, za długo byliśmy niewolnikami.
 — Posłuchajcie Oboleński! Ależ to marna sprawa; jutro powstanie, a dyktator nasz rozmyśla, jakby to delikatnie zdradzić. I pocoście takiego wybrali, gdzie miał głowę Rylejew?
 — Co chcesz! Rylejew całkiem się na ludziach nie zna. On i siebie nie zna, widzieliście jak się sam męczy, a niewie czego.
 — A wy wiecie?
 — Zdaje się wiem.
 — O cóż to?
 — O krew — odparł Oboleński cicho, trochę zmienionym głosem.
 — O jaką krew?