Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/57

 Sześć lat upłynęło od czasu uwięzienia Juliana i Gallusa w Kapadockiej twierdzy Macellum. Cesarz Konstancyusz powrócił ich do łaski. Dziewiętnastoletni Julian został powołany do Konstantynopola, a następnie upoważniony do odbycia podróży po Azyi Mniejszej. Gallusa mianował cesarz swym współrządzcą z mianem „cezara” i powierzył mu zarząd Wschodu. Atoli ta niespodziana łaska nie wróżyła nic dobrego. Konstancyusz lubił zgładzać wrogów, uśpiwszy ich nieufność drogą nadzwyczajnych czułości.
 — I cóż, Glikonie?.. Niech sobie Konstantyna mówi, co chce, a ja już nigdy nie wyjdę w przebraniu na ulicę. Basta! Nigdy już tego nie uczynię!
 — Uprzedzaliśmy Waszą Wysokość o niebezpieczeństwie.
 Ale wyciągnięty na miękkich poduszkach lektyki cezar zapominał już o swym przestrachu.
 — Ach, Glikonie! — wołał ze śmiechem — czy widziałeś, jak stara z moją brodą wywinęła koziołka?
 Gdy przybyli do pałacu, cezar wydał rozkaz:
 — Wonna kąpiel i wieczerz — tylko prędko. Wygłodziłem się.
 Zbliżył się dworzanin z listem.
 — I cóż tam, Norbanie? O, nie, daj mi pokój, zostawmy sprawy do jutra.
 — Daruj mi, miłościwy cezarze, to pilny list, wprost z obozu cesarza Konstancyusza.
 — Od Konstancyusza!.. Co to być może?.. Dawaj!..
 Rozerwał pakiet, przeczytał i zbladł. Kolana ugięły się pod nim. Byłby upadł, gdyby nie pomoc dworzan. W wyszukanych, nadzwyczaj pochlebnych wyrazach Konstancyusz zapraszał „tkliwie miłowanego” stryjecznego brata Gallusa do Medyolanu Jednocześnie cesarz rozkazy-