Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/118

w mniszym kapturze, spuszczonym tak nizko, że nie można było dostrzedz rysów.
 Beatrycze chciała krzyknąć, zawołać wiernego pazia, lecz głos zamarł w jej gardle. Wstała, chcąc uciekać — nogi odmówiły jej posłuszeństwa.
 — Ty, znowu ty! — szepnęła, padając na kolana.
 Mnich podniósł głowę.
 Ujrzała przed sobą zmarłego księcia Jana Galeasa.
 — Biedaczko! Biedaczko! — szepnął.
 — Daruj mi — błagała.
 Postąpił krok naprzód, owionął ją chłodem grobowym. Krzyknęła przeraźliwie i omdlała.
 Na ten okrzyk, do komnaty wbiegł Ricciardetto i ujrzał księżnę leżącą na ziemi, bez zmysłów. Przerażony tym widokiem puścił się ciemnemi galeryami i wreszcie wpadł do sali pełnej gości i jarzącej się od świateł.
 Biła dwunasta. Bal wrzał w najlepsze.
 Ludwik, przed chwilą przeszedł był właśnie pod tryumfalnym łukiem, przy wtórze słodkich dźwięków, przypominających głos fujarki lub gruchanie gołębi.
 Nagle tłum rozstąpił się, Ricciardetto, zziajany, wpadł do sali, wołając: „Ratunku! Ratunku!“
 — Co się stało? — zawołał Ludwik.
 — Księżna zasłabła. Prędzej! Prędzej! Na pomoc!
 — Zasłabła? Znowu? — Książę załamał ręce — Gdzie jest? Mów.
 — W wieży skarbowej — jęknęło pacholę.
 Il Moro biegł tak szybko, że złoty łańcuch zgrzytał, podskakując na piersiach, a czapka, w rodzaju peruki, zwana zazzera, przesunęła się na bakier. Tłum barwny i gwarny zakołysał się, rzucił się ku drzwiom, jak stado spłoszonych baranów.
 — Pożar! — wołali jedni.
 — Księżna dogorywa! — krzyczeli drudzy.
 — Powiła — szeptały damy.