Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/119

 Ricciardetto, wbiegłszy do jednej z sal wyższego piętra, za drzwiami sąsiedniego pokoju usłyszał jęk przeraźliwy. Biegały kobiety, niosąc kosze z bielizną, ogrzewaczki, dzbany gorącej wody.
 — Co się stało? — spytał jedną z nich.
 Nic mu nie odpowiedziała.
 Inna, akuszerka zapewne, popatrzyła na niego ostro i rzekła:
 — Czemu się plączesz między nogami?.. To nie miejsce dla dzieci.
 Właśnie uchylono drzwi i Ricciardetto na łożu, w głębi komnaty zobaczył tę, którą kochał miłością niewinną, młodzieńczą i beznadziejną. Miała twarz wykrzywioną od bólu, czerwoną. Włosy przylepiły jej się do czoła, z ust wychodził jęk nieustanny. Chłopak zbladł i uciekł.
 Z pokoju wybiegł książę. Załamywał ręce, wzdychał, modlił się.
 — O Boże! Boże! Ratuj ją. Bice — wołał z rozpaczą — to ja, ja cię zabiłem. — Księżna Beatrycze, ujrzawszy go przed chwilą, w przystępie szalonego gniewu, krzyknęła:
 — Precz! Precz! Wracaj do twojej Lukrecyi!
 Z pokoju chorej wyszedł doktór nadworny, Luigi Marliani, w otoczeniu innych lekarzy.
 Il Moro podbiegł do nich.
 — I cóż? Jakże? — pytał głosem drżącym.
 Oni milczeli.
 — Wasza Książęca Mości — rzekł wreszcie Marliani — nie zaniechamy żadnych środków, któremi nauka rozporządza.
 — Dyabli z waszą nauką! — wrzasnął książę, zaciskając pięści — Ona tam umiera! Słyszycie: umiera? A wy z całą waszą nauką nie możecie jej wyratować. Warci jesteście szubienicy. — Chodził po pokoju, załamywał ręce, nagle ujrzał Leonarda. Odprowadził go na bok.
 — Słuchaj — mówił nieprzytomnie — słuchaj Leonardzie, ty masz więcej rozumu od nich wszystkich. Ulituj się nademną, nad nią!
 Leonard chciał mu odpowiedzieć, ale w chwili tej wszedł kapelan w licznej asyście duchowieństwa.
 Książę podbiegł ku nim.
 — Nareszcie! — zawołał — Cóż niesiecie?