Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/20

doszli niebawem do wzgórza, na którem młyn się wznosił.
 Czekali już tam wyrobnicy z motykami, Grillo wskazał miejsce. Imć Cypryan kazał kopać. Motyki zanurzyły się we wnętrzu ziemi. Nagle nietoperz musnął policzek Beltroffia. Chłopak drgnął.
 — Nie bój się, braciszku — uspakajał go Merula — nie odgrzebiemy djabła.
 Łopata stuknęła o jakiś twardy przedmiot.
 — Zapewne kości — rzekł ogrodnik Strocco. — Cmentarz dochodził dawniej aż tutaj.
 Od strony San Gervasio dolatywało psów szczekanie.
 — Zbezcześcili grób — myślał Giovanni. — Trzeba ztąd uciekać. Nie chcę maczać palców w świętokradztwie.
 Nagle z głębi dołu, w którym stał Grillo, rozległy się rozpaczliwe okrzyki.
 — Ratujcie! Trzymajcie! Zapadam!
 Nic nie było widać wśród ciemności, bo latarka Grilla zgasła. Słychać było tylko jego sapanie i szamotanie się w dole. Dopiero po chwili, w świetle nowych latarni, ujrzano belki, — zasypane ziemią, podobne do sklepień lochów podziemnych. Zapadły się ono pod ciężarem Grilla.
 Dwóch robotników, młodych i silnych, wsunęło się ostrożnie w otwór, aby wydobyć czynszownika.
 Nagle doleciał okrzyk radosny:
 — Bałwan! Bałwan! Śliczny bałwan! — wołał Grillo.
 — Po cóż tak krzyczeć! — upominał go przezornie Strocco — to może szkielet osła.
 — Nie, nie, bałwan, tylko ma rękę odtrąconą. Ale nogi, twarz, piersi, wszystko całe! — wołał Grillo uszczęśliwiony.
 Giovanni przypadł do ziemi i zaglądał w otwór.
 Gdy usunięto sklepienie, imć Cyprian kazał wszystkim odejść i nachylił się nad wykopanym dołem.
 Giovanni wsunął także głowę i pomiędzy ceglanemi ścianami ujrzał ciało białe i nagie — wydawało się, różowe i ciepłe w migającem świetle pochodni.