Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/260

 — Czemże cię mogę poczęstować? Nie jadasz mięsa, ale zjesz może jarzyn i owoców.
 — Dziękuję, Sire. Chciałbym powiedzieć parę słów Waszej Królewskiej Mości.
 Monarcha spojrzał na niego badawczo.
 — Co ci jest? — zapytał — czyś nie chory?
 Odprowadził go na bok i wskazując mu siostrę, rzekł:
 — Możesz przy niej mówić swobodnie.
 — Mam nadzieję, że Jej Książęca mość zechce się za mną wstawić do króla — odparł Leonard z głębokim ukłonem.
 — Mów — rzekł Franciszek — zrobię co tylko w mej mocy.
 — Chodzi o ten obraz, Sire, o portret monny Lizy.
 — Co? Jeszcze? Dlaczego nie wymieniłeś mi ceny odrazu? Sądziłem, że jesteś zadowolony.
 — Nie o pieniądze mi chodzi, Sire.
 — A o cóż?
 Wobec uprzejmego, lecz obojętnego spojrzenia króla, artysta czuł znowu, że nie będzie mógł mówić o Giocondzie.
 — Sire — zaczął, opanowując nieśmiałość — niech Wasza Królewska Mość ulituje się nademną i zostawi mi ten obraz... już niedługo, do mojej śmierci. Potem zabierzecie go, Sire. Ja nie potrzebuję pieniędzy.
 Umilkł, nie mógł zdobyć się ani na jedno słowo więcej; z rozpaczliwą prośbą w oczach patrzał na księżnę.
 Król zmarszczył brwi i ramionami wzruszył.
 — Sire — wstawiła się Małgorzata za artystą — bądźcie wspaniałomyślni, wysłuchajcie prośby mistrza Leonarda. On na to zasłużył.
 — Więc i wy pani Małgorzato stajecie po jego stronie? Ależ to spisek!
 Położyła rękę na ramieniu brata i szepnęła mu na ucho:
 — Jakto, nie widzisz? On ją kocha jeszcze!
 — Wszak już umarła!
 — Czyż nie można kochać umarłych? Wszak mówiłeś sam, że wygląda jak żywa na portrecie. Nie martw tego starca, nie pozbawiaj go ostatniej pociechy.