Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/37

 Dziewczyna położyła rękę na ramieniu Astra.
 — Żal mi ciebie — szepnęła — widzę, że gdybyś nie dopiął celu, mógłbyś oszaleć. A więc dam ci truciznę i powiem słowo zaklęcia. Ale ty wzamian musisz zrobić to, o co cię poproszę.
 — Zrobię, co zechcesz, monna Kassandro. Słucham!
 Dziewczyna wskazała daszek nad murem ogrodowym.
 — Pozwól mi tam wejść — prosiła.
 Astro wstrząsnął głową.
 — Nie, nie; wszystko, byle nie to — szepnął.
 — A dlaczego?
 — Dałem słowo mistrzowi, że tam nikogo nie wpuszczę.
 — A czy sam byłeś za tym murem?
 — Byłem.
 — Cóż tam jest?
 — Niema żadnych tajemnic. Doprawdy, monna Kassandro, niema tam nic ciekawego: maszyny, rękopisy, przyrządy astronomiczne, książki, a także osobliwe kwiaty, zwierzęta, rośliny... Jest tam także... zatrute drzewo.
 — Jakto?
 — On je zatruł, żeby wypróbować działanie trucizny na roślinach.
 — Proszę cię, Astro, opowiedz mi wszystko, co wiesz o tem drzewie.
 — Niema nic do opowiadania. Na samym początku wiosny mistrz przekłół pień i długą iglicą zapuścił tam jakiś płyn szary
 — Dziwne doświadczania! Jakie to było drzewo?
 — Brzoskwiniowe.
 — I cóż potem? Czy owoce przesiąkły trucizną?
 — Przesiąkną, gdy dojrzeją.
 — Czy widać, że są zatrute?
 — Nie, niema śladu. Dlatego mistrz nie pozwala tam wchodzić: boi się, żeby kto nie skosztował pięknego owocu, bo mógłby to życiem przypłacić.