Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/38

 — Czy masz klucz?
 — Mam.
 — Daj mi go, Astro.
 — Nie mogę, donno Kassandro, dałem słowo...
 — Dawaj klucz — powtórzyła głosem rozkazującym. — Będziesz mógł latać dzisiaj. Patrz, oto trucizna.
 Wyjęła zzanadrza malutką flaszeczkę i podsuwając ją pod oczy Astra, kusiła go, mówiąc:
 — Czegóż się boisz — wejdziemy i zobaczymy. No, dawaj klucz!
 — Nie złamię słowa, wolę się wyrzec latania. Idź sobie, nie kuś mnie twoją trucizną.
 — Mazgaj! Tchórz! — szepnęła wzgardliwie. — Mógłbyś poznać tajemnicę, a nie śmiesz.
 Odwrócił się, nachmurzony.
 Zbliżyła się znowu, pokornie.
 — Masz słuszność — rzekła — nie wejdę. Uchyl tylko furtkę i pozwól mi zajrzeć...
 — Nie wejdziesz? doprawdy?
 — Nie; chcę tylko zobaczyć.
 Wyjął z kieszeni klucz i otworzył.
 Giovanni stanął na palcach i w głębi ogrodu dostrzegł osobliwe drzewo.
 Dziewczyna stała w furtce i zapuszczała wzrok ciekawy. Nagle rzuciła się naprzód, ale ją kowal zatrzymał.
 Wysuwała mu się z rąk, jak ryba. Odtrącił ją tak silnie, że upadła; podniosła się jednak zaraz i spojrzała mu w oczy. Na jej twarzy odmalowała się taka zawziętość, że była istotnie podobną do czarownicy.
 Kowal zamknął furtkę i powrócił do domu, nie pożegnawszy się z monną Kassandrą.
 Wybiegła z podwórza.
 Mgła gęstniała coraz bardziej i wreszcie upowiła wszystko w jeden nieprzenikniony całun.