Strona:Daniel De Foe - Robinson Kruzoe.djvu/10

— 8 —

naraz ogromny bałwan uderzył o okręt i wraz z łodzią zatopił uciekających.
 Cisza wielka zaległa nad tym morskim grobowcem i tylko ptaki załośnym świergotem pożegnały utopionych.
 Ale Robinson nie utonął. Uchwycił się płynącej deski i walcząc z bałwanami z rozpaczliwym wysiłkiem płynął ku niewiadomej przestrzeni.
 Omdlały rzucił się na brzeg jakiś skalisty i stracił świadomość tego, co się z nim dzieje.
 Słońce było już nisko i lada godzina miało zagasnąć, gdy rozbitek przetarł zdziwione powieki, jakby zapytując, co się z nim stało.
 Gdy zrozumiał, iż sam jeden został ocalony, upadł na kolana i dziękował Stwórcy za życie.
 Rozejrzawszy się dookoła, zrozumiał że jest na bezludnej wyspie, pełnej roślinności i drzew przeróżnych.
 Głód szarpał wnętrzności. Jakżeż chętnie zjadłby teraz kawałek chleba suchego.