Ta strona została uwierzytelniona.
133
»O ty, którego zwierzęce narowyŚwiadczą, że wroga tutaj ząb twój głodze,
Odpowiedz: przecz-żeś taki dlań surowy?
136
Ja gdy wybadam przyczynę i zgodzęGrzech z karą, znając was i wasze dzieje,
Na jasnym świecie tobie wynagrodzę,
139
Jeśli mi wprzódy język nie skośnieje!«
PIEŚŃ XXXIII.[1]
1
Usta oderwał od okropnej strawyOw potępieniec i z chciwej paszczęki
Włosami wroga skrzep ocierał krwawy.
4
Potem rzekł: »Srogie chcesz odnawiać męki,Których myśl sama już rani boleśnie,
Zanim się jeszcze przelała we dźwięki.
7
Lecz że opowieść moja ziarnem wskrześnie,Skąd temu zdrajcy ma wyróść niesława,
Słów mych i płaczu słuchaj równocześnie.
10
Nie wiem kto jesteś, ni z jakiego prawaWszedłeś tu, jeśli nie wiodła cię wina;
Aleś Florentczyk; język cię wydawa.
13
Widzisz przed sobą hrabię Ugolina[2];Ten jest Ruggieri; był arcybiskupem;
A oto mojej mściwości przyczyna:
16
Zbytnia powtarzać, jak stawszy się łupemPodstępu, zwabion złudnymi wyrazy,
Uwięzion, w kaźni z głodu padłem trupem.
- ↑ Koło IX. Antenora, granica Ptolomei.
- ↑ Ugolino della Gherardesca, hrabia Donoratika, magnat pizański ze stronnictwa Gwelfów, wspólnie z arcybiskupem Ruggierim degli Ubaldini wypędził z Pizy Nina de’ Visconti, sędziego Gallury i zajął jego miejsce. Ale arcybiskup czy to z zazdrości, czy z zemsty za zabicie jednego krewniaka wzburzył przeciw niemu lud i z pomocą Gualanda, Sismondiego i Lafranchiego napadłszy na jego dom, uwięził go wraz z dwoma synami, Gadonem i Ugoccionem, oraz dwoma bratankami, Brigitą i Anzelmucciem. Następnie wmówiwszy w lud, iż Ugolino przez zdradę sprzedał Florenczykom i Lukkezanom kilka grodów, kazał wszystkich zamknąć w wieży Gualanda i po siedmiu miesiącach wrzucić klucze do Arna, poczem więźniowie pomarli z głodu. Stało się to w 1288 r. Klasycznemi rozprawami o epizodzie Ugolina są: Fr. de Sanctis w N. Antologia, t. XII, oraz Fr. d’Ovidio, w N. Studi danteschi (1907).
