Ta strona została uwierzytelniona.
112
Ów gruboczłonki, co zgodnemi nótyZ tym męskonosym[1] śle pieśń po dolinie,
Opasywał się sznurem wszelkiej cnoty.
115
I gdyby po nim zdano tron chłopczynie[2],Który tam siedzi za jego plecyma,
Dzielność by przeszła z naczynia w naczynie.
118
W reszcie dziedziców tej zacności niema:Frydryk z Jakóbem[3] wzięli w spadku trony,
Lecz schedy jak ta, żaden nie otrzyma.
121
Jako w konaru latorośli płonej,Cnota się ojca w synach nie utrwala:
Ów co udziela jej, chce być proszony[4].
124
Przygana moja dotyczy NosalaI Piotra[5], co z nim głosem zgodnym śpiewa:
Pulia się na nich z Prowancją użala.
127
Nasienie tyle gorsze jest od drzewa[6],Ile Margoty mąż lub Beatryczy
Mniej niż Konstancyn czci na żonę zlewa.
130
Patrzcie, z innymi jak siedzieć nie życzyHenryk angielski[7], król pełen prostoty;
Zacniejsze pędy jego konar liczy.
133
Tego, co niżej siedząc, wzrok w namiotyWbił nieba, grabią Wilhelmem wprzód zwano[8];
Przezeń to mściwej Aleksandrji roty
136
Nad Montferratem się pastwią i Kaną«.
- ↑ W. 112—113. Ów gruboczłonki — Z tym męskonosym: Piotr III, król Aragonu (od 1276 r.) i Sycylii (od 1282 r.) Karol andegaweński, syn Ludwika VIII, króla francuskiego, zaborca Neapolu i Sycylii, zabójca Konradyna.
- ↑ Chłopczyną jest Alfons, syn pierworodny Piotra III z Aragonu; panował w Aragonie tylko 6 lat (1285—1291).
- ↑ Frydryk z Jakóbem, inni synowie Piotra III.
- ↑ Dante chce powiedzieć, że cnota jest darem bożym.
- ↑ Przygana moja dotyczy Nosala — I Piotra, tj. Karola i Piotra III. Syn Karola zrujnował Apulię i Prowancję przez złe rządy.
- ↑ W. 127 i nast. Nasienie tyle gorsze jest od drzewa, tj. Karol II o tyle jest gorszy od swego ojca, o ile mąż Konstancji, tj. Piotr III jest znów lepszy od Karola I, którego pierwszą żoną była Beatrycze, córka Rajmunda, hr. Prowancji, a drugą Małgorzata, hrabianka burgundzka.
- ↑ W. 131—3. Henryk III, król angielski (1216—1272), według Villaniego »człowiek dobrej wiary, lecz małej wartości, w istocie słaby, lękliwy bez charakteru, narzędzie w cudzem ręku«. Syn jego Edward (1272—1307) «król dobry i dzielny, jeden z najtęższych i najmędrszych panów w chrześcijaństwie, szczęśliwy we wszystkich przedsięwzięciach«. Zwany był Justynianem angielskim.
- ↑ Wilhelm VII, margrabia Monferratu (1254—1292), wikarjusz cesarski i głowa Ghibellinów, w powstaniu Aleksandrji został pochwycony i zamknięty w żelaznej klatce. Umarł po 17 miesiącach więzienia. Syn jego Jan I, mszcząc się, wyruszył przeciw Aleksandrji; w zamian kraj jego został najechany i zniszczony.
Godzi się zauważyć, z jaką sztuką poeta jednym rysem zaznacza pozę, fizjonomię, charakter wymienionych postaci.
