Powiadam do niej, »nad te czyste zdroje;
Niech pieśni twojej osnowę pochwycę.
Że być musiała taką Prozerpina[1],
Kiedy żegnała dom i wiosnę swoję«.
Jednę przed drugą z lekka stawia nóżki
I ledwie naprzód sunąc się przegina,
Skromnie w dół patrząc i jak wiotkie puchy
Depcąc czerwone i żółte kwiatuszki[2].
Podszedłszy do mnie tyle, że jej pienia
Tak się wyraźne stały, jak jej ruchy.
Z brzegu rosnące ziele się kąpało,
Uraczyła mię podarkiem spojrzenia.
W oczach Wenery[3], gdy ją płoche dziecię
Nieuświadczoną ugodziło strzałą.
Garnęła barwny kwiat, co na tej glebie
Świętej niesiany wyrasta i kwicie.
Lecz fala Pontu[4], pyszałków wędzidła,
Brama Kserksesa w ostatniej potrzebie,
Tam pod Abydos, jak mnie owa woda,
Że nie rozwarła się jak wrótne skrzydła.
- ↑ Prozerpina, córka Cerery; bóg piekieł Pluton porwał ją, kiedy zbierała kwiaty na łące. Uroczem zjawiskiem Raju jest Matylda, symbol życia czynnego. O jej identyczność komentatorowie spierają się; jedni widzą w niej postać historyczną: margrabinę Kanossy lub jakąś mniszkę niemiecką, inni jednę z towarzyszek Beatryczy opiewanych w Vita nuova.
- ↑ czerwone i żółte, (tj. barwy złota) kwiatuszki: symbole miłości i czystości.
- ↑ w oczach Wenery, kiedy zapłonęła miłością do Adonisa.
- ↑ Fala Pontu, tj. Hellespontu, przez który Kserkses uciekał po klęsce salamińskiej. Leander przebywał go wpław, spiesząc na schadzkę z Hero.
