Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/482

tam ów świecznik kierował całym pochodem, wskazując każdemu z uczestników rolę właściwą.
 W. 9. do miru stolicy. Kościół jest stolicą pokoju.
 W. 11. Pójdź oblubiona z Libanu: Pieśń nad pieśniami, IV, 8.
 W. 19. Błogosławiony ten, który przybywa, słowa, któremi Żydzi witali wjazd Chrystusa do Jerozolimy.
 W. 21. Kwieciem liliji, słowa wzięte z Eneidy, VI, 883: Manibus o date lilia plenis. W oryginale podkreślone zwrotki od w. 11 do 21 są śpiewane po łacinie, dla uroczystszego nastroju.
 W. 32. Niewiasta. Beatrycze zapowiedziana tak uroczyście i pożądana tak utęskliwie, zjawia się nareszcie w kwietnej mgle, ale jeszcze nie odsłania twarzy. Ubrana jest w barwy trzech cnót teologicznych; na głowie ma wieniec oliwny, symbol mądrości i pokoju. Dante nawiązuje tutaj dzieje swej miłości, przerwane w Vita nuova: »Boska Komedja« jest ostatnim pojednawczym aktem mistycznego dramatu jego duszy.
 W. 49—51. W chwili pojawienia się Beatryczy, Wirgiljusz znika: poeta po trzykroć wymawia jego imię na znak czułości.
 W. 57. Płakać cię zmuszą. Surowość Beatryczy objawia się zaraz w pierwszem odezwaniu: przepowiada mu niedolę. W oryginale wyraz piangere, płacz, jest powtórzony trzykrotnie.
 W. 63. Dante usprawiedliwia się koniecznością. Beatrycze musiała wyraźnie wymienić jego nazwisko, jedyny raz w całej Boskiej Komedji.
 W. 83. W tobiem o Panie, początek psalmu XXX, 2.
 W. 85. na grzbiecie italskim, tj. w Apeninach.
 W. 97—8. od słowiańskiej strony, tj. od północno-wschodniej Slawonii; z lądów, gdzie brak