Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/583

 

37 

Tak wstrząsnął sobą znak, w którym się pali

Łask bożych chwała i zabrzmiał w muzyce,
Której klucz owi tylko święci znali.

 

40 

»On, co przyłożył cyrkiel swój w granice

Świata^[1], — tak brzmiało, — i na jego scenie
Rozmieścił wszystkie jawy i tajnice,

 

43 

Nie mógł swej mocy znamion na stworzenie

Przenieść do tyla, aby jego słowo^[2]
Nie było zawsze wyższe nieskończenie.

 

46 

Dlatego duch ten, co był stworzeń głową^[3],

Upadł przez pychę jak owoc zielony,
Bo nie chciał czekać na chwilę wschodową.

 

49 

Więc temże bardziej twór niedokształcony

Nigdy wielkiego Skarbu nie doceni,
Co sam jest miarą sobie — niezmierzony.

 

52 

Wzrok nasz, jakkolwiek jest jednym z promieni

Tej myśli, która wypełnia krawędzie
Wszelakich bytów na świata przestrzeni,

 

55 

Z natury własnej tych sił nie dobędzie,

By się mu jawił w pełni Bóg przestworza:
Zawsze dlań mniejszy, niż istotnie będzie.

 

58 

Tem bardziej waszym sprawiedliwość boża

Tak płytko właśnie odsłaniana bywa,
Jak płytko sięga w głębokości morza.

 

61 

Dno widzi z brzegu, tam gdzie fala spływa,

Lecz go nie widzi na morzu szerokiem:
A przecież dno jest, lecz je głąb zakrywa.

 

64 

Nie jest światłością, co nie płynie tokiem

Niezamąconej jaśni; jest ciemnością
I jadem ciała, albo jego mrokiem.

1. On, co przyłożył cyrkiel swój w granice — Świata, — wspaniałe określenie Boga, — budowniczego kuli ziemskiej.
2. słowo, mądrość boża.
3. duch ten, co był stworzeń głową: Lucyfer.