Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/589

 

64 

Teraz wie, jak się w królu sprawiedliwym

Kochają nieba, bo swą czułą wolę
Rozpłomienieniem wskazują żarliwem.

 

67 

Któżby chciał wierzyć na błędnym padole,

Że tu Ryfeusz^[1] trojański się złoży
Piątym ognikiem w owem duchów kole?

 

70 

Teraz wie, że się w głębiach łaski bożej

Tak niezbadana tajemnica mieści,
Że jej, choć święty, przecież nie otworzy.«

 

73 

Jako skowronek naprzód się obwieści

Pieśnią na skrzydłach drgając — i odrazu
Zcichnąwszy, dźwiękiem ginącym się pieści,

 

76 

Takie więc miałem widzenie obrazu

Wieczystej woli^[2], która wszelkie ciało
Wedle swojego formuje przykazu.

 

79 

A choć wątpienie moje przezierało

Przez mą istotę jak barwa przez szkliwo,
Na pouczenie milczkiem nie czekało,

 

82 

Lecz z ust słowami: »A co to za dziwo?«^[3]

Wypadło mocą własnego ciężaru
— I zaraz iskry jęły błyszczeć żywo.

 

85 

A potem w oczach swoich pełne żaru

Tak przemówiło znamię orła święte,
By mię wyzwolić z osłupienia czaru:

 

88 

»Widzę, twej wierze daje to zachętę,

Że ja powiadam: wewnętrzne znamiona,
Chociaż i wierzysz, są ci niepojęte.

 

91 

Czynisz jak człowiek, co poznał imiona

Rzeczy, lecz nie treść; gdy kto nie pokaże,
Znana mu tylko ich zewnętrzna strona.

1. Ryfeusz trojański, wspomniany w Eneidzie, II. 329 i nast. Dante może umyślnie wybrał tę mało znaną osobistość, aby na niej wskazać, jak nieodgadnione są zamiary boże.
2. W. 76—7. obraz wieczystej woli, — Orzeł.
3. A co to za dziwo? Dante zdumiewa się, spotykając w Raju dwu pogan: Trajana i Ryfeusza i w niecierpliwości rzuca pytanie, które dla duchów przezierających jego myśl, było zbyteczne.