Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/592

PIEŚŃ XXI.^[1]

---

 

1 

Ja tedy oczy znów wiążąc z obliczem

Władczyni, ducha mego za nią wodzę,
W zachwycie myśleć nie mogę o niczem.

 

4 

Zahamowała swego śmiechu wodze

I mówi do mnie: »Jeśli się zaśmieję,
Zginąłeś, jako Semele w pożodze^[2].

 

7 

Bo piękność moja krocząc przez wierzeje

Pałaców wiecznych, wciąż rośnie widomie
I jako widzisz, coraz potężnieje.

 

10 

A gdy jej wielkich żarów nie uskromię,

To moc twa ziemska w ostrzu jej promieni
Będzie jak gałąź w piorunowym gromie.

 

13 

Do siódmej gwiazdy jużeśmy wzniesieni,

Co pod piersiami Lwa^[3] gorejącego
Swoim i jego żarem się płomieni.

 

16 

Zatem w trop oczu niechaj myśli biegą;

Źrenice uczyń tych widzeń zwierciadłem,
Co się w zwierciedle płanety zażegą«.

 

19 

Gdy kto pomyśli, jakiem słodkiem jadłem

Karmiłem zmysły tonąc w cudnej twarzy,
Kiedy to duszą gdzieindziej przypadłem,

 

22 

Pojmie, skoro to dwie rozkosze zważy:

Wzroku i słuchu, jak chętnie i szczérze
Oddawałem się mej niebiańskiej straży.

 

25 

Wewnątrz kryształu, który w świata wirze

Krąży, a zwie się, jak król pierwobytu^[4],
Co pod nim człowiek odpoczywał w mirze,

1. VII. Niebo Saturna. Drabina ognista. Duchy kontemplatywne. Piotr Damian.
2. Semele, córka Kadmosa zachciała oglądać kochanka swego Jowisza w całym majestacie i spłonęła od jego blasku.
3. Pod piersiami Lwa. Poeta nie zapomina, iż jego wizja odbywa się w miesiącu marcu, kiedy Saturn stoi w znaku Lwa.
4. Król dawnego bytu. Okres Saturna był zwany »złotym wiekiem« ludzkości.