Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/605

 

79 

Jak pod obłoku spękaną zasłoną

W słońca kurzawie, która przez nią leci,
Z oddali widno łąkę umajoną,

 

82 

Tak się przedemną mrowie iskier kwieci

Pooświecanych blaskiem gdzieś z wysoka;
A niewiem, jakie ognisko je nieci.

 

85 

O szczytna Mocy, co kształtem obłoka

Wzniosłaś się w górę, ażeby, zbyt nizko
Pałając mego nie oślepić oka!

 

88 

Słysząc to kwiecia pięknego nazwisko,

Którego wzywam zmierzchem i o świcie,
Spojrzę w największej iskry palenisko.

 

91 

A ledwo, że się w oczach mych odbicie

Żyjącej gwiazdy odmalować zdoła,
Co tam króluje tak jak w ziemskim bycie,

 

94 

Gdy wtem żagiewka^[1] gdzieś od niebios czoła

Zleci i w jasny wieniec się zaplata
I w lot osnuwszy ją, krąży dokoła.

 

97 

Nawet najsłodsza melodyja świata

Co dusze więzi w zgodnych dźwięków mirze,
Zgrzytem się wyda który z chmur wylata,

 

100 

Przeciwstawiony tej niebiańskiej lirze,

Co tu klejnoty świetnymi jaśnieje
W najprzeźroczystszym niebiosów szafirze.

 

103 

»Ja jestem radość anielska, co sieje

Górną uciechę, a z żywota płynie,
Który gospodą był naszej Nadzieje^[2].

 

106 

I będę krążył, pókiś ty przy Synie,

Pani niebieska i póki w obręczy
Najwyższej blask twój ponad inne słynie«.

1. Żagiewka, archanioł Gabryel, zataczając radosne kręgi wkoło jej głowy, tworzył aureolę z ognia.
2. W. 100—5. niebiańska lira, — archanioł śpiewający na cześć Marji, rozsiewa radość, która pochodzi z bożej Rodzicielki.