Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/647

Ta strona została uwierzytelniona.
PIEŚŃ XXXII.[1]

Cały pogrążon w swej świętej rozkoszy,

Nauczyciela urząd biorąc na się
Ów kontemplator tak mój zachwyt spłoszy:

»Ranę zadała w raju ludzkiej rasie

Potem zgojoną dłońmi Matki Bożej
Ta, co u stóp Jej siedzi w takiej krasie.

O jeden stopień niżej, u podnóży

Siedzi Rachela przy twojej Nadziei
W obręczy, którą szereg trzeci tworzy.

10 
Sara, Rebeka, Judyt i z kolei

Prababka piewcy, co kając się w błędzie
Wołał do Pana: Miserere mei!

13 
Jak je wymieniam tu, grzęda po grzędzie,

Wzrok swój zatrzymaj na każdej figurze;
Pionem zstępując siedzą w jednym rzędzie.

16 
Zatem od stopnia siódmego ku górze

I od siódmego w dół, Żydówki siedzą
I na połowę dzielą wszystką Różę.

19 
Albowiem wedle praw, o których wiedzą

Wierzący w Chrysta, te niewiasty iście
Dla schodów świętych są dzielącą miedzą.

22 
Oto z tej strony, gdzie są Róży liście

W pełni rozwite, ci miejsca zajęli,
Którzy ufali w Chrystusowe przyście.

25 
Po drugiej stronie, tam gdzie się kwiat dzieli

Próżnemi krzesły, Bogiem się nasyca
Rzesza Chrystusa żywego czcicieli.


  1. Niebo empirejskie. Skład Róży mistycznej.