Ta strona została uwierzytelniona.
PIEŚŃ XXXII.[1]
1
Cały pogrążon w swej świętej rozkoszy,Nauczyciela urząd biorąc na się
Ów kontemplator tak mój zachwyt spłoszy:
4
»Ranę zadała w raju ludzkiej rasiePotem zgojoną dłońmi Matki Bożej
Ta, co u stóp Jej siedzi w takiej krasie.
7
O jeden stopień niżej, u podnóżySiedzi Rachela przy twojej Nadziei
W obręczy, którą szereg trzeci tworzy.
10
Sara, Rebeka, Judyt i z koleiPrababka piewcy, co kając się w błędzie
Wołał do Pana: Miserere mei!
13
Jak je wymieniam tu, grzęda po grzędzie,Wzrok swój zatrzymaj na każdej figurze;
Pionem zstępując siedzą w jednym rzędzie.
16
Zatem od stopnia siódmego ku górzeI od siódmego w dół, Żydówki siedzą
I na połowę dzielą wszystką Różę.
19
Albowiem wedle praw, o których wiedząWierzący w Chrysta, te niewiasty iście
Dla schodów świętych są dzielącą miedzą.
22
Oto z tej strony, gdzie są Róży liścieW pełni rozwite, ci miejsca zajęli,
Którzy ufali w Chrystusowe przyście.
25
Po drugiej stronie, tam gdzie się kwiat dzieliPróżnemi krzesły, Bogiem się nasyca
Rzesza Chrystusa żywego czcicieli.
- ↑ Niebo empirejskie. Skład Róży mistycznej.
