Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/653

 

22 

Ten, co od świata najgłębszej cysterny

Dotąd, gdzie oczom widne rzeczy wieczne,
Żywota duchów zwiedził kraj niezmierny,

 

25 

O siły oto błaga dostateczne,

Aby mógł zrzucić kryjącą zasłonę
Tu, gdzie zbawienie znajdzie ostateczne.

 

28 

Żądzą zjawienia mniej dla siebie płonę

Niźli dla niego: błagam, niech cię wzruszą
I niech nie będą prośby moje płone.

 

31 

Mgły doczesności niech się w nim rozprószą,

— To mu u Boga sprawi twa wymowa —
I szczytna rozkosz niech błyśnie przed duszą.

 

34 

Jeszcze cię o to proszę, o Królowa,

Za której wolą idzie czyn w pokłonie,
Niech po zjawieniu zmysły swe zachowa.

 

37 

Stłum namiętności ludzkie w jego łonie;

Patrz, Beatrycze śród świętego wiana
Dla mej poparcia prośby składa dłonie«.

 

40 

Jej drogie oczy, ulubieńce Pana,

Utkwione w mówcę zaraz znać mi dały,
Że korna prośba była wysłuchana.

 

43 

I znów je zwraca do wieczystej Chwały,

— Ani się może pomieścić w rozumie,
By mógł stworzenia wzrok być taki śmiały.

 

46 

A ja w tej chwili już pewny, że tu mię

Cel ostateczny mych tęsknot nie minie,
Żar pragnień w sercu przyciszam i tłumię^[1].

 

49 

Bernard uśmiechnie się do mnie i skinie,

Bym patrzał w górę; lecz mię już nie wspiera
Znak cudzy; własnym popędem tak czynię.

1. Żar pragnień w sercu przyciszam. Przedziwny moment ukojenia jeszcze przed dopięciem najwyższej rozkoszy, odmiennie od żądz ziemskich, które nawet nasycone pozostawiają po sobie tęsknotę.