Przecz na doczesnym żgacie nas padole,
Aby na wieczność w takie wtrącać stany!...
A jak Wódz twierdził, świadomy budowy
Piekła, ogarniał sobą całe pole.
Łuczne Centaury[2] biegały w orszaku,
Jako tam w górze, gdy chodzą na łowy.
Zaś trzy potwory skoczyły przed tłuszczę,
Gotując groty dobyte z sajdaku.
Schodzicie męki, hej z gór przychodniowie?
Odpowiadajcie, albo bełt wypuszczę!«
Co my za jedni, jakie nasze sprawy;
Prędka chęć nigdy nie szła ci na zdrowie«.
Co go zgubiła piękna Dejanira
I co sam pomścił swojej śmierci krwawej[3].
Chyron[4], Peleusowego piastun syna;
Ów Folus[5]; za gniew piekło go potyra.
I godzi w duszę, co się z krwi wychynie
Więcej, niżeli pozwala jej wina«.
Chyron bełt wyjmie i końcem pocisku
Brodę kosmatą pod szczęki podwinie,
- ↑ Chciwości wściekła, gniewie wyuzdany; chciwość i gniew, to są dwa bodźce gwałtu.
- ↑ Centaury, dzieci Iksjona i chmury, której Jowisz dał kształty Junony. Są symbolem dzikości, dlatego przeznaczeni na straż i na katów gwałtownikom.
- ↑ W. 67—69. Nessus porwał Herkulesowi Dejanirę; bohater zabił go strzałą umaczaną w posoce hydry. Nessus umierając dał Dejanirze krwawe odzienie powiadając, że mieści się w niem czar miłosny skuteczny na niewiernego Herkulesa, który wówczas bałamucił Jolę. Herkules włożywszy przysłaną odzież, wpadł w szaleństwo.
- ↑ Chyron nie był tak jak inni centaurowie synem Iksjona i chmury, ale synem Saturna i Filiry. Był mędrcem i nauczycielem Achillesa.
- ↑ Folus pierwszy rozpoczął walkę z Lapitami na weselu Pirytousza i Hipodamii.