stym i przejrzystym, ale nie pozbawiony omyłek i zaopatrzony w mierne uwagi. To też przywołałem w pomoc w dwu wyżej wymienionych zakresach tekst Fraticellego /Firenze/, bardzo obszerny, wolny od usterek formalnych i wzorowo objaśniony.
Przekład oparty na układzie Costéra i uwagach Fraticellego był już na ukończeniu, gdy otrzymałem wreszcie oczekiwany tekst Barbiego. Poprawitem tedy brzmienie przekładu w miejscach, w których tekst ten zbyt daleko odbiegał od poprzednich, gdzieindziej /n.p. sonet I./ zaznaczyłem w «Uwagach» warjanty, których uwzględnienie uważałem za niewskazane ze względów artystycznych, a wreszcie w «Dopisku» umieściłem trzy «posłania» /commiato, congedo/ kancony V, VI, i X, których w wydaniach wyżej wymienionych przy tych kanconach nie było.
Nie zmieniłem natomiast ilości utworów, zachowując te, które widnieją u Costéra, chociaż u Barbiego liczba ich zwiększyła się w dwójnasób. Z tego więc punktu widzenia uważać należy pracę niniejszą raczej za bogaty wybór «Pieśniarza», niż za jego przekład kompletny. Jedynie brak zupełny tłumaczenia tych utworów na język polski skłonił mię do tego, aby wydawnictwa na czas nieograniczony nie odkładać.
