Strona:Dante Alighieri - Pieśniarz.djvu/95

 VII. 11-21. Nawrót do I. Miłość nie łącząca piękności z cnotą jest zwierzęcą żądzą, więc przestępstwem.
 (VIII). Kancona ta zaopatrzona jest w wydaniu Soc. Dant. w commiato, które podaję w dopisku.

Kancona VI. Poeta boleje nad upadkiem prawości, hojności i umiarkowania.
 I. 18. Panem znanym z poezji Dantego jest Amor.
 III. Prawość jest siostrą nauki Amora, Sprawiedliwości, ponieważ od niej pochodzi umiłowanie cnoty. Potowstwem Prawości jest Hojność i Umiarkowanie.
 IV. 17-18. ...e pur tornerà gente
 che questo dardo farà star lucente.
 Dante wierzy, że w przyszłości ludzkość nawróci się do tych cnót, które teraz są w zaniedbaniu.
 V. 9-11. Tęsknota za Florencją (?).
 (VII.) Drugie commiato, figurujące w wydaniu Soc. Dant., umieściłem w dopisku.

Kancona VII. — Jedna z czterech «kancon skalistych», biorących nazwę od wyrazu «pietra» (= skała), powtarzającego się w ich rymach. Jest to zapewne kryptogram imienia kobiecego, Pietra.
 Wykład alegoryczny (Fraticelli) tłumaczy, że Dante myśli tu o trudach, na jakie napotyka umysł, zajmujący się Filozofją.
 II. 3-5. porto nascoso il colpo de la petra,
 con la qual tu mi desti come a petra
 che t’avesse innoiato lungo tempo...
 Wiara w uzdrawiającą moc pewnych talizmanów mineralnych.
 III. 1. Panie!... — odnosi się do Miłości.
 IV. 11. solo per lui servire, e luogo e tempo!
 V. 10. Po końcu świata i sądzie ostatecznym.
 VI. 3. ...mi da baldanza, ond’ogni nom mi par freddo;

Kancona VIII. również «skalista». Porównuje w niej poeta swój stan psychiczny z czterema porami roku.
 I. 1. Niebieskie koło, to orbita pozornego ruchu słońca.
 I. 3. Kastor i Polluks.