Strona:Dar tęczowy.djvu/16

— 14 —

 Ale Zbyszek spytał ją zdziwiony:
 — Mamo, dlaczego płaczesz?
 — Z radości, moje dziecko, żeś mi ten list przyniósł, — odpowiedziała wzruszona.
 Wtedy Zbyszek pomyślał: — Ach, wiem teraz, tak jak mama z radości, tak i Anioł płakał i płacze, gdy deszcz zrosi ziemię i kwiaty i drzewa odświeżają się.
 Gdy Zbyszek po kolacji i małym wypoczynku wyszedł na podwórze, posłyszał głos za sobą:
 — Zbyszku! chodź do mnie!
 Głos ten był mu znany. To siwowłosa dama wołała nań miłym i dźwięcznym głosem.
 Wypadł na drogę. Przed nim stał powóz w teżsame zaprzężony rumaki, a w powozie siedziała dama.
 W ręku jej widniała złocista miseczka o siedmiu barwach tęczy.
 — Zbyszku, — rzekła łaskawie do chłopca, — masz dobre oczy i serce dobre, wiem coś zrobił dla matki.