Strona:Dar wróżki.djvu/13

— 11 —

co sił starczyło, wreszcze usiadła na ławce i rzewnie płakać poczęła.
 Gdy towarzyszki jej powróciły, płakała wciąż bezustanku i nikt jej nie był w stanie uspokoić.
 Król błagał ją, aby wyznała powód smutku, nie chciała jednak tego powiedzieć, płacząc i rozpaczając bez końca.
 Sprowadzono dla niej najwykwintniejsze stroje i klejnoty, nurkowie, specjalnie wysyłani na dno morza, przywozili najcudniejsze perły i całe krzewy korali. Nie pomagało to jednak nic.
 Nie jadła, nie ruszyła najbardziej ulubionych potraw, król martwił się i sam nie jadł, patrząc na płaczącą córkę, wreszcie uprosił ją, żeby powiedziała, dlaczego płacze i czem uspokoić ją można.
 Księżniczka opowiedziała mu scenę w ogrodzie, o tem, jak pocałowawszy chłopca naraz uczuła się smutną i nieszczęśliwą i od tej pory ani uśmiechnąć się, ani radować się nie potrafi.
 Złapał się król za głowę w rozpaczy, gdy usłyszał, że córka jego pocało-