Strona:Dar wróżki.djvu/15

— 13 —

a okrzyki tryumfu zbudziły śpiącą księżniczkę.
 Dwóch rycerzy wiodło biednego chłopaka ku królowi.
 Młodzieniec przedstawiał widok bardzo żałośny, ale tylko zdaleka.
 Ręce miał ku tyłowi skrępowane, łańcuchy wlokły się od kajdan, a ubiór miał całkiem zbrukany i podarty.
 Ale kto zblizka spojrzał na prowadzonego więźnia zdumiał poprostu.
 Twarz bowiem chłopca jaśniała jak jutrzenka, oczy gorzały szczęściem, usta składały się do uśmiechu.
 Pokłonił się przed królem i czekał z dumą na to, co mu powiedzą.
 — Złapaliśmy osobliwego ptaszka, odezwał się jeden z rycerzy. — Właściwie on sam się złapał, opowiadając nam całą historję o sobie.
 Gdyśmy go aresztowali, śmiał się i tańczył, a przez całą drogę śpiewał wesoło, wołając, że za powoli jedziemy... Tak, jakby nie wiedział, że głową za swe zuchwalstwo zapłaci!