Strona:De Segur - Gospoda pod Aniołem Stróżem.djvu/13

 — Tym sposobem pójdziemy prędzej.
 — Ja jestem ciężki, odparł Jakób.
 — Nie troszcz się zgoła o to, moje dziecię, rzekł nieznajomy z uśmiechem. Daleko większe dźwigałem ciężary, gdy byłem w wojsku, podczas wojny.
 — Pan byłeś żołnierzem? zapytał Jakób Ale przecież nie byłeś pan żandarmem?
 — Nie, nie byłem żandarmem. Powracam obecnie do domu, ponieważ wysłużyłem przepisane lata.
 — Jak się pan nazywasz? zapytał z ciekawością Jakób.
 — Nazywam się Moutiér.
 — Moutiér, powtórzył chłopiec, nie zapomnę nigdy tego nazwiska.
 — I ja równie nie zapomnę twojego, mój kochany Jakóbie, upewniał go podróżny. Jesteś dzielny chłopiec i dobry brat.
 Od chwili, kiedy Jakóba wziął na ręce nieznajomy, zaczęli iść przyspieszonym krokiem i wkrótce nasi podróżni dotarli do wsi, na wstępie której stała piękna oberża. Ujrzeli nawet oczekującego w progu gospodarza.
 — Czy mógłbym odpocząć u pana z temi dwoma chłopcami i moim psem, zapytał Moutiér oberżystę.
 — Przyjmuję chętnie ludzi, odpowiedział tenże, ale zwierząt nigdy.
 — W ten sposób ani ja, ani moi chłopcy nie