Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/025

 — Za cóż tedy ten dom tak zową?
 — Za to co w nim żywie największy kupiec na bursztyny. Drugiego takiego niéma w całkim Gdańsku, he! pono i w całkiéj Hanzie.
 — A co to za jeden zacz?
 — Johann Schultz.
 — Pfu! Niemiec?
 — Nie ze wszystkiém. Ociec jego jeszcze nie gadał, ale on już gada i nieźle, i pono dosyć się kocha w naszych królech. Sam téż sprawuje urząd miejski. To jeden ze stu Panów Rajców.
 — Taki znaczny człek?
 — Oj, haniebnie znaczny. U niego całkie komory pełne bursztynowych jasełek. Wszystkie Wójty i Ławniki, ba! i Burmistrze do niego chodzom. A temu sześć czy siedem roków, to sam król nieboszczyk, pan nasz Zygmunt Trzeci przysyłał do niego pisanie.
 — Proszę! Czego to król mógł chciéć?
 — Ludzie gadali co chce miéć tron całki z bursztynu. Aleć ja tego nie wiem. To jeno wiem, że posłaniec z Warszawy był, bom ja sam drogę jemu pokazował, właśnie aż tu, do tych drzwiów.
 — A ludzki téż to człek?
 — Tak sobie, dosyć. Jeno zawdy szkoda co pół-niemiec i pies luter.
 — Aha, to on z tamtych. No, ale ty przynajmniéj nie luter?
 — A niechże Pan Bóg uchowa. Ja Kaszuba,