Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/050

 — Ej, żeby to tak był Freibitter, a porwał na swoją Freigatkę, toby panienka z nim pojachała na morze, co?
 — Ojoj! Na koniec świata! Do Indyjanów, do Ameryków, gdzieby jeno chciał!
 Tu okręciła się na wysokim trzewiczku, i nagle spostrzegłszy Kaźmiérza schodzącego z ostatnich stopni, cała stanęła w ogniu.
 On wpatrywał się w nią dość długo, ale tym razem poważnie, i ująwszy jéj rękę, zapytał:
 — Powiedz mi Wacpanna, ile tobie latek?
 — Na siedemnasty.
 Uderzył się w czoło, szepnął:
 — Owóż tedy, nie!
 Poczém rękę jéj przycisnął do piersi, i znowuż owinął ją spojrzeniem, ale na ten raz już ognistém.
 W téj chwili załopotało po schodach ciężkie zstępowanie Pana Majstra. Panienka furknęła do kuchni, Kaźmiérz zaś raz jeszcze przeciągnął ręką po czole, i szepnął:
 — Nie, to nie Krysia. Krysia miała cztery lata jak nas wzięli, toby już teraz miała kole dwudziestki. A może ta dziewka kłamie? Ej, chyba nie. Młodziusie to. Jabym na oko i piętnastki jéj nie dał. A przytém i włos jenszy, i buzia. Tamta była kieby Cyganeczka. Ach nie, to nie Krysia. Już ona nigdy się nie najdzie.
 I westchnął.