Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/100

 Tu rozweselony myślą bliskiego małżeństwa, zwrócił się do Korneliusa:
 — No cóż ty, nic nie mówisz? Ten Officyjer, to ucieszny kompan?
 — A wié Pan Majster kto to taki?
 — A no przecież sam powiedział, Kaźmierz Korycki, erbu Prus.
 — Takci on mówi, ale czy to prawda?
 — A czego by miał kłamać? Któżby to miał być jenszy?
 — Ja wiem kto to jest, — ja zgadłem.
 To mówiąc, Kornelius wstał z ławy, i tajemniczo przystępując do Majstra, szepnął:
 — To zamaszkarzony Jezuita.
 — W imię Ojca i Syna..... A po co by tu Jezuita przychodził?
 — Jakto po co? Zwąchali że Pani Doroty już niéma, że jéj wychowanka mogłaby między nami poznać prawdę, więc nasyłają swoje szpiegi, gotowi nam ją jeszcze wykraść.
 — E! Co znowu? Zwaryowałeś chłopcze. Więc ty i na to nie kredytujesz, aby to miał być jéj brat?
 — Rękę bym w ogień włożył, głowę pod miecz oddał za to, że on ani jéj brat, ani żaden Korecki. Jezuicka intryga i koniec. Tylko w tym kraju takie rzeczy się dzieją. U nas w Amsterdamie, żeby kto się tak nagle do czyjéj familii przypytał, toby go zaraz Urząd aresztował.
 — Ale bo widzisz, u was w Amsterdamie niéma żadnych Tatarów ani żadnych jassyrów,