Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/218

 — Jadwiśko, — szepce — zamknij oczy, i nie bój się.
 Ona od początku już zamknęła oczy, aby nie widzieć téj przerażającéj przepaści. Odpowiada mu:
 — Ja się nie boję.
 Ale w rzeczywistości boi się okropnie. Twarz ukryła na jego piersiach, trzyma go się z całych sił, i drży.....
 Nagle — i on zadrgnął.....
 Usłyszał piérwsze dźwięki trąb i fletów, rozpływające się z wieży Świętéj Katarzyny.
 Ona uczuła jego drgnienie, i pyta struchlała:
 — Co się stało?
 On odpowiada:
 — Nic, nic.....
 Ale w oczach robi mu się ciemno. Te dźwięki prześliczne, ciągnione, srebrzyste, brzmią łagodnie dla wszystkich uszu, a jemu wydają się trąbą sądną co powtarza: «Już za późno! Za późno!.....»
 Jednak, wrodzona dzielność szybko bierze górę. Junak powiada sobie po staremu:
 — Jakoś to będzie!
 I z podwojonym zapałem rozgląda się po swojéj drodze.
 Patrzy na ścianę domu.
 Już minął Gracje, których leciuchne wieńce zbliska widziane, wiszą nad nim jakby grube powrósła.
 Już zrównał się z Karolusem Magnusem,