Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/219

którego kamienne oczy patrzą w niego dziwnie, jakby mówiły:
 — Jedź śmiało kawalerze! Audaces fortuna juvat.
 Już się otarł o wypukłą kratę od okna dolnego.....
 Boże mój, dzięki Ci! Już czuje pod nogami twarde skręty liny, która opadając na ganek, jak wąż się nawinęła.
 O szczęście! Już dotknął ziemi!



 — Jakiś ty waleczny! — Szepce z uwielbieniem Hedwiga.
 — Co tam ja, nie dziw. Ale ty jaka waleczna! — Odpowiada Kaźmiérz stawiając ją przy kracie od ganku. W téjże chwili wszakże spostrzega, że panienka niemoże utrzymać się na nogach.
 — Jak ty pójdziesz, moje niebożątko? Ja cię chyba zaniesę.
 — Nie..... nie..... chwilkę jeno odetchnę..... poczekaj.....
 W téjże chwili muzyka umilkła. Zégary miejskie, jedne po drugich, zaczynają bić jedenastą.
 Kaźmiérz porywa ją w objęcia.
 — Już niemożna czekać..... I tak, późno..... Ach, żeby nie ten łotr Ollender, już by my byli za miastem! A tak..... ta brama nieszczęśliwa.....
 Hedwiga zaczyna rozumiéć nowe niebezpie-