Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/224

 Jeden ze Strażników odemknął kratowane okienko, i odpowiedział z przekąsem:
 — Już niemożna. Czekajcie sę aż słonko wejdzie.
 Ale głosy nie ustawały.
 — A cóż to, gburze jakiś, nie poznajesz-że? To ja, Burmistrz Freimuth!
 — I ja, Burgrabia Steffens!
 — I ja!
 — I ja!
 — A nie wiécie to kpy, gdzie my jachali?
 Naczelnik Straży przestraszony rzucił się do furty, krzycząc:
 — Dawajcie klucze! To Panowie Senatory wracają z polowania..... Prędzej, klucze! Most zwodzić co tchu! A wy wszyscy, z drogi!
 Pan Kaźmiérz usłuchał rady, i cofnął się z koniem w najciemniejszy kąt bramy, tuż przy furcie.
 Nastało straszliwe brzęczenie łańcuchów; powoli, most opadł. Już téż i klucze przykładano do furty; była ona dość wysoka, lecz wązka, tylko na jednego konnego. Gdy ją roztworzono, Panowie Senatory zaczęli wjeżdżać po jednemu, wszyscy kurzem okryci, śmiejący się, rozbawieni. Za niemi służba, z psami, sokołami, konno i pieszo. Most pod niemi tętnił, a echa sklepień rozlegały się od nawoływań, chichotań, i trzaskania harapów.
 Wśród téj wrzawy, Starszy Łowczy krzyknął: