Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/267

chodzi od bólu do wesela, to podskakiwała, to pośpiewywała, powtarzając:
 — Kiej Pan Kaźmiérz żyw, to trza być jeszcze do ludzi podobną.
 Pani Flora, która siadła tymczasem na krześle, przestrzegała:
 — Jeno bez tych przyśpiewków i jubilacyi; nie przepominaj Wacpanna że Pan Kaźmiérz zabit, i że masz po nim płakać.
 — A prawda, prawda, trza płakać, acz się już i niechce. No, a tera i sukienczynę zwlekę, bo ta krew już mi cuchnie do mdłości. Wiész Wacpani, ten mętlik; już się na nic nie zda, chyba na fartuchy dla Miny. Mała szkoda, feralna to była szatka. No, a z téj krézeczki to już jeno strzępki.
 — Musiał cię porządnie Pan Rajca natargać.....
 — O joj ! Okrutnie. Jużem się dławiła jako ten wisielec. Żeby kréza nie była prysła, to byłby mię zadusił na śmierć.
 Hedwiga rozpowiadała to wszystko z życiem, wpół ze śmiechem, ale tu nagle syknęła, rękę zacisnęła na piersiach, i głos jéj znowu zrobił się płaczliwy.
 — Matko Najświętsza! A to nieszczęście!
 — Co znowu się stało?
 — Mój Szkaplirz! Mój kochany Szkaplirz!
 — Zepsował się?
 — A jakoż? Pan Majster go zepsował. Widno, jak ciągnął za krézę, tak i sznurka nade-