Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/269

 — Co takiego? Co się z Wacpanną dzieje?
 — Czytaj Wacpani..... Masz.....
 Pani Flora wzięła papiérek, i chcąc głośno przeczytać, już otwierała usta, gdy Hedwiga chwyciła ją za ramię.
 — Cicho..... cicho..... — Szepnęła. — Czytaj to jeno dla siebie, aby kto nie posłyszał.....
 Pani Flora zaczęła wzrokiem przebiegać pismo, i wnet i na jéj twarzy odmalowało się wielkie wzruszenie. Podniosła ku Hedwidze oczy zdumione, i jakby nieśmiałe.
 — A to dopiero odkrycie! — Rzekła. — Po prostu, cudowne.
 Hedwiga nagle spoważniała. Zwinęła napowrót ów papiérek, i nabożnie do ust go przycisnęła.
 — Mój Boże! Tylem lat nosiła on Szkaplirz, i anim wiedziała co mam!
 Potém zapadła w głębokie zamyślenie.
 — Powiédz Wacpani, co z tém robić?
 Pani Flora także się zamyśliła.
 — Ja, — rzekła po chwili z niejakiém wahaniem — żebym tak była Wacpanną, tobym tego Panu Schultzowi nie pokazowała.
 — I mnie się toż samo widzi. Żeby tak żyła Pani Dorota, o! tobym pokazała, ale tera inaksza rzecz....
 — Tak właśnie. On gotów by Wacpannie taki skarb zabrać, i nie oddać jeno za twardemi kondycyami, abo i spaliłby onę kartkę, aby na zawdy ostać się jedynym Wacpanny seniorem.
 — Więc tedy co robić? Bo cóś trza prze-