Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/289

 — Piętnaście lat temu. Już całe piętnaście lat!
 — Aha.... to właśnie jakom myślał.....
 — Jakto? Coś Waszmość myślał?....
 I strzeliła ku niemu przenikliwém spojrzeniem.
 Ale Pan Kaźmiérz przygryzł sobie usta, i ciągnął daléj:
 — Nic..... Jam sobie myślał, jaka to ta dzieweczka musiała być jeszcze młoda?
 — Co to, młoda? Mój Boże, to było niemowlę. Roczek miała, niecały roczek.....
 — I takie maleństwo Pan Bóg zabrał?
 — Nie Pan Bóg zabrał, jeno ludzie zabrali. Tatary ją uwiezły w jassyr..... Tylko pomyśl Waszmość, takie niewiniątko, taka śliczność, to wpadło w ręce tych szkaradnych okrutników. I to w pogaństwie się chowa! Plugawie żyć musi! Ja o tém piętnaście lat myślę dzień i noc, dzień i noc, i już też z tego myślenia, do połowy się obróciłam w kamień.
 — Oh! Ja rozumiem takowe utrapienie, bo czy uwierzysz Waszmość Pani, i ja w onym strasznym roku, jeszcze jako małe chłopię, byłem zabran w jassyr.....
 — Czy może być?
 — I to z małą siostrzyczką, która nigdy się nie odnalazła.
 — Nigdy? Ach, to najczęściéj tak bywa.
 — Nie koniecznie. Oto mnie odnalazły rodzice. I Waszmość Pani jeszcze kiedy odnajdziesz.