Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No100 p5 col1.jpg

 Mówiąc to, wiedźma zdjęła maskę z twarzy, po której przeszły lata bez najmniejszego śladu.
 Czoło pozostało gładkie, aksamitne, jak czoło młodej dziewczyny, oczy były pełne blasku, usta jakby wycięte z wilgotnego koralu. Ciemne bujne włosy otaczały ładną zgrabną głowę, męzki kostyum uwydatniał prześlicznie biust i talię.
 — Widzisz... mówiła z przekonaniem, że mogę walczyć z najpiękniejszemi, i przepowiadam ci że twoje szczęście pełno mieć będzie zazdrosnych... No, czy przyjmujesz to szczęście?...
 Kerjean wzruszył ramionami,
 — Szalonaś, czy co doprawdy?... mruknął.
 — Przyjmujesz?... powtórzyła wiedźma.
 — Nie, stanowczo nie!...
 — Czy to z rozmysłem utrzymujesz?...
 — Z najzupełniejszym...
 — To ostatnie zatem słowo twoje?...
 — Ostatnie!...
 — Strzeż się więc, baronie...
 — Czegóź się mam obawiać?...
 — O! niczego wielkiego... przespania się jutrzejszej nocy w lochu więzienia Chatelet, jak biedny markiz de Gildas, którego historyę tak zręcznie opowiedziałeś przed chwilą...
 — Kto mnie odda do więzienia, piękna przyjaciółko moja?...
 — Najniższa sługa, Perina de Engroulevent. Nie mogąc zostać twoją żoną, stanę się śmiertelnym wrogiem twoim!...
 — Grozisz mi zatem?...
 — Mówię wyraźnie chyba...