Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No104 p2 col1.jpg

 — Czy przywrócicie mi twarz dawniejszą?... moją dawniejszą piękność?...
 — Zapewne nie zupełnie, ale zawsze dużo będzie można uczynić.
 — Blizny!... szwy!... O!... już po mnie, już po mnie!... Nie jestem już kobietą, jestem straszydłem i pozostanę straszydłem do końca życia, będę dla wszystkich przedmiotem odrazy!... Lepsza śmierć, niż takie życie!... Nie chcę, żeby mnie leczono... nie chcę wyzdrowieć, nie chcę ani minuty dłużej pozostawać w tym domu... chcę umrzeć koniecznie!...
 Rzuciła się i chciała wyskoczyć z łóżka.
 Posługacz i doktorzy, przemocą ją położyli.
 — No, no, uspokój się, rzekł jeden z lekarzy, uspokój się, biedna kobieto... nie możesz wyjść od nas w stanie w jakim się znajdujesz...
 — Dla czego?... czyż jestem uwięzioną?...
 — Nie, ale kto raz dostał się do szpitala, ten może go opuścić, gdy jest zupełnie zdrowym, lub, gdy nie żyje...
 — A więc ja chcę umrzeć, powiedziałam już przecie.
 — Musisz być jednakże zdrową!... Jutro z pewnością będziesz mówiła zupełnie co innego... Zrobimy wszystko, co w mocy ludzkiej, ażeby osłodzić smutne twoje położenie... Czy życzysz sobie może, ażeby uprzedzić męża?...
 Perina wzruszyła ramionami.
 — Rodzinę zatem?...
 — Nie mam żadnej rodziny.
 — Przyjaciół?...