Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No117 p2 col3.jpg

 — Ona tak samo nic, jak i ja niewinna... ciągnął Gorju... i ona to złoto przeklęte, dostała także od Coquelicota...
 — Tak jest... tak jest... odezwali się naraz wszyscy bandyci, zachęceni energją szynkarza... To Coquelicot nas tak obdarzył... My nie wiemy, zkąd pochodzą te pieniądze...
 — Co to za jeden... ten Coquelicot?... zapytał komisarz... Ciebie pytam się, Gorju, odpowiadaj...
 — Jest to wesoły bardzo człowiek, z długą szpadą u boku, który przychodzi tu czasami...
 — Gdzie mieszka?...
 — Nie wiem...
 — Czem się zajmuje?...
 — I tego nie wiem...
 — Kiedy go widziałeś raz ostatni?...
 — Był tutaj na kilka minut przed przybyciem pańskiem, panie komisarzu...
 — I to on, jak powiadasz, rozdał wam dziś te luidory?...
 — To najszczersza prawda, panie komisarzu!... Klnę się na moję duszę!...
 — Zkąd ta jego wspaniałomyślność?... Czy Coquelicot wymagał od was jakiej usługi?...
 — Tak, panie komisarzu...
 — Czegóż chciał?...
 — Kazał nam zająć się odszukaniem pewnego szlachcica, o którego bardzo mu chodziło...
 — Nazwisko tego szlachcica?...
 — Markiz de Rieux...
 — I to za tak małą usługę ofiarował wam ta-