Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No117 p4 col2.jpg

nosili trupa, posłyszano, jak podwójny okrzyk przerażenia, wyrwał im się z ust jednocześnie.
 — Cóż tam takiego?... zapytał oficer, co się tam stało?...
 Żołnierze milczeli.
 — Sacrebleu!... wrzeszczał oficer, tupiąc nogami, sacrebleu!... Czy mi odpowiecie, czy nie?... Raz jeszcze pytam was, co się stało?....
 — Ale bo to nie kobieta, odezwał się głos jeden.
 — Nie kobieta?... A któż taki?...
 — Pan Mikołaj Barbet...
 — Nie podobna!...
 — Niestety!... tak jest jednakże.
 — Czy został raniony?...
 — Gdzież tam raniony... zabity!...
 Żołnierze prawdę mówili.
 Podstępny agent policyjny nie zastanowił się, wydając rozkaz strzelania, że jest na linii strzałów i że tym sposobem bardziej jest narażony, niż uciekająca.
 Ugodzony trzema kulami: jedną w głowę, a dwoma w piersi, padł, nie wydawszy nawet westchnienia.
 Co do wiedźmy, ta skręciła już w ciemną uliczkę i ani można było nawet myśleć o ściganiu jej w tym labiryncie wązkich przejść, trudnych nawet w dzień do przebycia.
 Trzeba było coś postanowić, zaimprowizowano więc nosze z muszkietów, zabrano trupa i odprowadzono bandę ujętych łotrów, bez przeszkody już do Chatelet.