Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No127 p1 col2.jpg

 René mówił dalej:
 — Jakto, nie wiesz, w jakim wieku jesteś?...
 — Niech się panu zdaje, że mam sto lat z okładem...
 Latarnia miejska zaczynała rozpraszać ciemności.
 Markiz spojrzał na żebraczkę i poruszył się ździwiony, spostrzegłszy, że kaptur z prostej tkaniny pokrywał jej twarz i głowę.
 — Dla czegóż nosisz taki gęsty woal?... zapytał..
 — Dla tego, że chociaż jesteś taki litościwy i odważny, twarzy mojej byś się przestraszył...
 — Zlitowałbym się może, ale z pewnością nie przestraszył...
 — Tak sądzisz?...
 — Pewny tego jestem...
 — No to spojrzyj że w tę twarz, a zobaczymy, czy nie zadrżysz!...
 Mówiąc to, żebraczka podniosła jedną ręką kaptura i zwróciła się do młodego człowieka.
 Światło latarni obrzuciło jednocześnie zeszpecone strasznie oblicze Periny i szlachetne blade rysy Renégo.
 Wiedźma i oficer marynarki, oboje uderzeni zostali jakby prądem elektrycznym.
 Oboje zadrżeli.
 René nie mógł powstrzymać okrzyku zgrozy, kiedy tymczasem okrzyk żdziwienia wyrwał się z zeszpeconych ust Periny.
 — Markiz de Rieux!... szeptała z niepojętym