Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No134 p4 col1.jpg

kności tej anielskiej bladej twarzyczki, otoczonej czarnemi włosami.
 Twarz w tej chwili nie wyrażała tego bolesnego osłupienia, jakie tak cudownie Doyen odtworzył.
 Zmarszczka, którą rozpacz wyryła pomiędzy brwiami zniknęła z czoła.
 Usteczka zdawały się być gotowemi do uśmiechu.
 René de Rieux, wpatrywał się w swoję narzeczoną wzrokiem, błyszczącym miłością i nadzieją.
 Perina włożyła na siebie czarne ubranie, w jakim była rano w Salpetrière, zakryła twarz woalem i uklękła przy pannie de Simeuse, z tą samą flaszeczką w ręku, którą miała przed dwoma godzinami w celi młodej dziewczyny.
 — Śpi... szepnął markiz.
 — Tak, odpowiedziała wiedźma, ale przebudzenie jest już bardzo blizkie... Wkrótce dusza jej i ciało odżyją na nowo...
 Mówiąc to, nalała sobie na dłoń parę kropel płynu z flaszeczki, posmarowała wolniutko skronie księżniczki, a potem przysunęła jej flaszeczkę do nosa.
 Balsamiczny zapach rozszedł się po pokoju.
 Twarz Janiny, jakby wykuta z marmuru, zarumieniła się lekko.
 Perina zwróciła się do Renégo.
 — Panie markizie, rzekła po cichutku, zbliż się pan i posłuchaj, co powiem...
 René zbliżył się natychmiast.
 — Kiedy panna de Simeuse otworzy oczy,